Miniewski Władysław (1793–1865), urzędnik, literat. Syn Józefa i Heleny, ur. we wsi Nagnajów koło Tarnobrzega, należącej do jego ojca. Pochodził z rodziny szlacheckiej h. Nieczuja. Uczęszczał do Liceum Warszawskiego, a potem studiował na Uniw. Warsz. (zapewne prawo). W r. 1810 zaczął pracować w kancelarii Rady Stanu Ks. Warsz., w r. 1812 został adiutantem (w randze porucznika) generalnej komendy korpusu kadetów, w r. 1816 – sekretarzem Komisji Likwidacyjnej, a od r. 1822 – sekretarzem prezydialnym (od r. 1828 generalnym) w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. (Na tym stanowisku był bezpośrednim zwierzchnikiem sposobiącego się w Warszawie do urzędniczej kariery J. Słowackiego). W r. 1830 został referendarzem stanu. Po r. 1832 zajął się gospodarką na roli, osiadłszy we wsi Przyłuski koło Rawy, a następnie w Wilczogórze koło Grójca. Był od r. 1848 przez lat 16 sędzią pokoju okręgu czerskiego i od r. 1854 członkiem rady opiekuńczej Szpitala Św. Piotra w Grójcu.
Działalność literacką rozpoczął M. jako tłumacz francuskiego dramatu klasycznego. Jego przekłady dostawały się wprawdzie na scenę warszawską (Moliera „Doktor z musu”, 1815, J. Racine’a „Mitrydat”, 1822, P. Corneille’a „Śmierć Pompejusza”, 1824), lecz na ogół nie miały dobrej opinii u krytyków i nie wyszły drukiem. Więcej względów, ale tylko w oczach historyków literatury, jako próba wyjścia poza kanony klasycystycznej estetyki, znalazła oryginalna tragedia M-ego wierszem w 3 aktach Kamma, której temat pochodził z Plutarcha. Wystawiona w Warszawie (1822) padła po pierwszym spektaklu (w r. n. wyszła mimo to drukiem). Przychylniej przyjęła publiczność i krytyka 3-aktową komedię wierszem M-ego Trafił swój na swego (wyst. W. 1824) o tematyce, jak się zdaje, obyczajowej. Wszedłszy w skład kółka literackiego, które tworzyli: Franciszek Salezy Dmochowski, Dominik Lisiecki, Ksawery Godebski, Ignacy Humnicki i Franciszek Grzymała, M. zaczął uprawiać mniejsze formy literackie, pisał więc wiersze okolicznościowe (np. Dityramb na koronacją króla polskiego Mikołaja I…, W. 1829), elegie, a przede wszystkim bajki poetyckie, które, ogłaszane w warszawskiej prasie i w oddzielnych zbiorach (Bajki, cz. 1, W. 1828, Filozofia nie filozofia w bajkach, t. 1–2, Lipsk 1857), przyniosły mu pewną popularność. Warte wzmianki są też: artykuł w obronie tragedii klasycznej („Dzien. Warsz.” 1855) oraz Pisma do żony wierszem i prozą (Kr. 1852), gdzie wśród wielu szczegółów autobiograficznych znalazł się opis odbytej w r. 1832 wycieczki w Pieniny i Tatry. W rękopisie pozostawił komedie wierszem Biedna żona (z r. 1861), wiersze i utwory prozaiczne oraz przekłady „Króla Ryszarda III” W. Szekspira i kilku sztuk autorów francuskich. M. był również malarzem amatorem. Był odznaczony orderami: Św. Anny (kl. 2 i 3) i Św. Stanisława (kl. 3).
Zmarł w Warszawie 9 II 1865, pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Żonaty (15 XI 1830) z Karoliną Amalią Lesslówną, miał dzieci: Karolinę, Władysława, Helenę, Bronisława, Józefa (zob.) i Juliusza.
Podob. w: Sokołowski A., Dzieje porozbiorowe narodu polskiego, [b.m. i r.] II 65; – Nowy Korbut, V–VI cz. 2; Uruski, XI 102; – Sawrymowicz E., Kalendarz życia i twórczości J. Słowackiego, Wr. 1960; T., [rec. „Śmierci Pompejusza” P. Corneille’a], „Gaz. Warsz.” 1824 nr 192; – Nowy Kalendarzyk Polityczny na r. 1827, W. [1826] s. 327; toż na r. 1828, W. [1827] s. 377; toż na r. 1829, W. [1828] s. 390; – „Kur. Warsz.” 1865 nr 32 s. 1.
Rościsław Skręt